Syndrom pustego gniazda

Syndrom pustego gniazda to stan kryzysu emocjonalnego posiada on więc cechy wspólne ze wszystkimi innymi kryzysami normatywnymi, które zazwyczaj różnią się od siebie wyłącznie charakterem czynnika spustowego. W medycynie i psychologii klinicznej posiada on status tzw. zaburzeń adaptacyjnych, które definiuje się jako czasową niezdolność do radzenia sobie z zaistniałą, nową sytuacją życiową i właśnie – brakiem adaptacji do niej.

Do wspólnych wśród kryzysów objawów, występujących również w zespole pustego gniazda, należą:

Większość powyższych objawów występuje w zespole pustego gniazda, należy jednak zwrócić uwagę na to, że ów syndrom to właściwie zaburzenie ściśle związane ze stresem i w takich kategoriach należy je rozumieć. Niezalecane w związku z tym są wszelkie formy leczenia farmakologicznego. Syndrom pustego gniazda to nie choroba psychiczna.

Profesjonalna pomoc w syndromie pustego gniazda bazuje na działaniach cechujących interwencję kryzysową polegających na emocjonalnym odreagowaniu, poszukiwaniu wspierających zasobów, a także normalizowaniu stanu emocjonalnego wyzwolonego przez zaistniałe, trudne wydarzenia życiowe. Stosuje się w niej również elementy psychoterapii, szczególnie wtedy, gdy stan emocjonalny osoby cierpiącej na syndrom pustego gniazda jest skomplikowany i towarzyszą mu dodatkowe problemy podobnej natury.