Leczenie tików nie jest łatwe, gdyż nierzadko u ich podłoża leżą zmiany neurologiczne. Aczkolwiek w dużym stopniu mają one wyłącznie etiologię psychologiczną, podobnie jak to ma miejsce w jąkaniu się, i wówczas zalecaną formą leczenia jest psychoterapia.
Charakterystyka tików
Wyróżnia się tiki proste i złożone. Do tych pierwszych należą izolowane ruchy drobnych mięśni objawiające się: mruganiem, marszczeniem czoła, nosa, gwałtownymi ruchami głowy, ramion lub specyficznymi grymasami. Wokalna forma tików prostych najczęściej przybiera postać: cmokania, szeptania, prychania, kaszlu, gwizdów, nucenia i krzyku.
Tiki złożone cechują się współistnieniem przynajmniej dwóch uporczywie powracających współruchów, często występujących jednocześnie. Angażowana jest większa grupa mięśni, co objawia się np.: klaskaniem, podskakiwaniem, drapaniem, przygryzaniem części ciała, wysuwaniem języka, a nawet przybieraniem dziwacznych pozycji ciała. Rzadziej tiki przybierają postać naśladowania zachowań seksualnych lub gestów paraseksualnych.
U osób cierpiących na tiki często w dzieciństwie odnaleźć można historię nadpobudliwości psychoruchowej, a w wieku dorosłym nierzadko tikom towarzyszą zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (nerwica natręctw, anankastyczna).
Leczenie tików w przypadku istnienia zaburzeń współtowarzyszących jest zazwyczaj skomplikowane, a rokowania niepewne.
Leczenie tików nerwowych
Generalnie jednak leczenie tików nerwowych, szczególnie w przypadku tików prostych, kończy się sukcesem. Główną metodą leczenia tików jest psychoterapia, czasem wspomagana farmakoterapią – nie istnieje jednak lekarstwo na tiki i leczenie zazwyczaj skupia się tu na usuwaniu objawów zaburzeń z nimi współistniejących.
Z doświadczenia klinicznego wynika, że w leczeniu tików bardzo pomocna bywa hipnoterapia, niestety nieczęsto stosowana przez specjalistów. Jako psychoterapeuta wspieram się w swojej pracy klinicznej hipnoterapią i proponuję Państwu leczenie tików nerwowych z jej zastosowaniem.